Wie heeft er in zijn leven nooit eens de uitspraak gedaan: die is echt om op te kotsen !? Maar in werkelijkheid doen we dat niet of toch ?
Nu moet je weten dat ik al heel mijn leven serieus veel last heb van wagenziekte, ook wel reisziekte genoemd. Laat me in de auto meerijden met iemand aan wiens rijstijl ik nog niet gewoon ben en mijn maag draait alle kanten op, nog te zwijgen van de inhoud ervan. Dus alles wat te heftig draait, heen en weer zwiept of op en neer beweegt is niet echt aan mij besteed. Boten, bussen, pretparken… ik zou bij God niet weten hoe ze ooit aan die naam zijn gekomen “pret”-parken ! Het moet iemand geweest zijn met een licht sadistisch karakter …
Soit, op een middag tijden de Gentse Feesten ben ik met mijn kinderen (ik heb 2 zonen en 2 dochters) op de vrijdagmarkt aan het kijken naar één van die attracties en mijn dochter smeekt mij bijkans om met haar op zo’n octopus met lange armen te gaan die niet alleen heel hoog heen en weer slingeren, maar ook nog eens om hun as draaien!
Ik wist op voorhand dat ik weer een verschrikkelijke namiddag tegemoet zou gaan, maar ik wou haar het plezier niet ontzeggen. En eerlijk gezegd ik vond het leuk… de eerste 15 seconden. Daarna draaide mijn maag en moest ik al mijn zelfbeheersing in de schommelende schaal leggen om, terwijl wij helemaal bovenaan zwiepten, de mensen onder ons niet met een laag kots te bedekken. Na ettelijke keren mijn opkomende maaginhoud terug te hebben ingeslikt en alle goden te hebben gesmeekt om dat verdomde machine stil te leggen, kwam ik, na wat een eeuwigheid leek, terug met trillende benen op de begane grond. Ik spurtte naar een steegje dat op het water uitkwam en liet mijn maagshake de vrije loop. De rest van de namiddag werd ik gekweld door hevige hoofdpijn en een onpasselijk gevoel dat maar heel langzaam wegebde. Elk briesje dat een geur van eten of drinken met zich meevoer, wekte terstond weer die onweerstaanbare aandrang op om mijn maag binnenste buiten te keren.

Op jonge leeftijd, zo iets van een jaar of 10, heeft een mens nog niet de zelfbeheersing, noch de kracht om zijn kots binnen te houden, laat staan terug in te slikken als die al door een niet aflatende samentrekkende maag tot achter de kiezen is aangekomen.
Zo gebeurde het dat ik elke dag mijn ontbijt voor de schoolpoort deponeerde, tot afschuw van mijn schoolkameraadjes. Veel vriendjes had ik trouwens niet toen… Medicijnen tegen reisziekte bestonden in de jaren ’60 immers nog niet.

Wat ik wel ontdekt had was, dat als ik vooraan op de bus zat en voor mij uit kon kijken, het veel langer duurde eer ik echt kotsmisselijk werd. Daarom mocht ik dus altijd op de eerste rij zitten op de bus en als het dan toch gebeurde kon ik op tijd de begeleidende juffrouw verwittigen, die op haar beurt de bestuurder liet stoppen om mij de kans te geven de wegberm met zure maagsappen en etensbrokken te voeden. Hoera we hadden een werkbare oplossing gevonden om mijn ellendige busritten van- en naar school toch ietwat draaglijker te maken.

Maar dit was buiten die ene, tuttebel van een juffrouw gerekend, die altijd alles beter wist en het maar een vorm van aanstellerij vond van mij. Met een sadistisch genoegen verplichtte ze me op de achterste bank te gaan zitten. Plaats had ik genoeg. Mijn school”vriendjes” maakten dat ze ver genoeg bij mij uit de buurt bleven.
En zo gebeurde het dat ik al heel snel het peil van mijn maag tot aan mijn strot voelde stijgen en ik de lange heen en weer schuddende bus helemaal moest aflopen om tot bij de juffrouw te komen. Als met een mond vol water maakte ik haar duidelijk dat ik het niet meer binnen hield, maar ze gebood me terug naar achter te gaan zitten. Toen ik met mijn rug naar de voorruit stond, op weg naar mijn verdoemde plaats op de achterbank, maakte de bus een onverwachte bocht naar links (of was het rechts ?) ik draaide me om en deponeerde mijn volle maaginhoud in de nek van de lieve en steeds zo vriendelijk schooljuffrouw.
Hilariteit en afschuw maakten zich afwisselend van de ganse bus meester en van de buschauffeur kreeg ik nog een draai om mijn oren bij. Godverdomme, ge moet nu zien ! Nu mag ik mijn bus beginnen kuisen. Over de schooljuf maakte hij zich precies iets minder zorgen :-).

Ik ging die dag dus naar huis met een rode wang, nog roder oortjes van schaamte en met een heel dikke rode nota in mijn klasagenda.
Thuis kon ik gelukkig aan mijn vader mijn hele verhaal kwijt, waarna hij in zijn pen kroop en een gifgroene nota aan de schooldirecteur schreef. Die stelde vervolgens een onderzoek in en wat bleek… Die zelfvoldane, hautaine trut van een juffrouw had toch wel te doen met die buschauffeur zeker ! Het werd meteen duidelijk waarom ze vooraan in de bus liever geen pottenkijkers had. Na deze klacht van mijn vader, bleken er nog minder fraaie zaken van die twee aan het licht te zijn gekomen, waarop zowel de juffrouw als de bestuurder ontslagen zijn.

Dus als u ooit nog eens denkt: die is echt om op te kotsen….
Gewoon doen !!!